Hoezo kan niet stil zitten?

Hello lieve kijkbuis kinderen!

Het is weer tijd voor een nieuwe update! met een verhaal dit keer afgelopen heb ik wel even gauw wat foto's toegevoegd van Bangladesh maar meer niet. Maar nu weer een echte update!

Een week geleden ben ik terug gekomen uit Nepal! Ik heb 5 dagen in Nepal doorgebracht waarbij ik Thamel-Kathmandu, Pathan, Bagtapu en Nagerkot bezocht heb. Maar eerst de week daarvoor een week vol met tripjes en bezoeken aan andere plekken in bangladesh.

Zondag ben ik mee geweest om CRP in Gonneberry (geen idee hoe je het schrijft) te bezoeken. Een groot centrum vol met vocational training. Hier wordt patienten dus een beroep aangeleerd, maar ze werken er ook. Er wordt papier gemaakt (gerecycled papier dat ook word gebruikt om alle dossiers van te maken voor heel CRP), alle rolstoelen voor CRP worden er gemaakt van het frame tot en met de kussens voor de zittingen, Er zijn verschillende soorten naai-ateliers, een drukpers en een houtbewerkings werkplaats. Het was onwijs interessant en leuk om daar een dagje te zijn en te zien hoe veel van CRP's producten daar gemaakt worden.

Maandag was een bezoek aan het mental health hospital waar CRP een klein stukje heeft. We hebben een rondleiding gekregen waarbij we alle wards (grote gedeelde kamers) binnen mochten, zelfs die van de forensische patiënten en drugsverslaafden.  Al met een al een interessante dag waarbij ik veel verschil heb gezien tussen het Nederlandse GGZ en de Bengaalse. Zo worden hier verschillende soorten problematiek niet gescheiden en heeft niemand een eigen kamer. Alleen de verslaafden hebben een aparte afdeling en de mannen en vrouwen zijn gescheiden, verder ligt iedereen door elkaar heen.

Dinsdag was zoals gewoonlijk de dag voor de homevisit. Deze keer ging Laura ook mee! 

Woensdag zijn we met alle volunteers naar het Kinderdorp in Meypour geweest. Een dorp voor vrouwen met kinderen die er alleen voor staan opgezet door een oud stewardess van britisch airways. Er wonen ongeveer 500 mensen en het is opgezet als een echte kleine gemeenschap. Het was super daar overal renden kinderen rond die aan het spelen waren terwijl de moeders aan het werk waren. voor het werk krijgen ze ook geld, hiervan kunnen ze een deel opnemen en besteden maar het grootste deel wordt op een spaarrekening voor hen gezet voor als ze weer terug gaan naar de gemeenschappen buiten het dorp. Een onwijs goed initiatief en heel goed uitgevoerd. De sfeer die daar hangt is relaxed en fijn en er zijn geen miljoenen mensen en voertuigen die overal krioelen. Lastig waarschijnlijk om weer terug te moeten naar buiten, maar een perfecte plek om (weer) zelfstandig te worden voor de moeders en op te groeien voor de kinderen. 

En daarna was het tijd om naar Nepal te gaan!
de visum aanvraag on arrival ging vrij vlot, ookal zij de man achter de balie eerst dat ik niet met mijn kaart kon betalen. (wat overigens drie seconden later wel kon toen hij overtuigd was dat ik echt geen cash had). Maar blijkbaar niet snel genoeg, want toen ik aankwam bij de bagageband lag mijn tas al op de grond ernaast, omdat bagage van een andere vlucht op de band moest. Ik had hem gelukkig meteen gevonden dankzij mijn felgele flightcover!
Toen ik rond de middag aankwam bij mijn hosten vrij snel ingecheckt en daarna de omgeving verkend en naar de garden of dreams gegaan. Ik had verwacht dat dit een of ander mooi park was waar je lekker kon wandelen. Maar dat is dus niet zo! De garden of dreams is best wel heel klein en eigenlijk gewoon alleen een plek waar je even lekker kan relaxen, dusja dat dan maar gedaan. er ging net iemand weg die een van de matten had dus daar kon ik lekker op liggen in de zon en ik had gelukkig mijn ereader bij me.

Op de dag twee ben ik samen met een meisje uit het hosten Iris, naar drie verschillende plekken geweest. Eerst naar de monkey tempel, echt een aanrader als je de trappen oploopt (waarvan er veels te veel zijn) begint langzamerhand de lucht vol te hangen met gebedsvlaggen een onwijs mooi gezicht. En ja, er zijn een hoop apen bij de monkey tempel. Maar de stupa zelf is echt indrukwekkend en het is echt een mooi gebouw. Daarna zijn we door gegaan naar Phatan om daar de durban square te bezoeken (daar zijn er overigens drie van een in Phatan een in Kathmandu zelf en een in Bagtapur), veel oude tempels en gebouwen, maar helaas is de helft onder reconstructie vanwege de verwoestingen die de aardbeving in 2015 heeft veroorzaakt. Maar de dingen die je wel kon bekijken waar erg mooi en soms vreemd zoals een koeien darm die boven een gouden deur hing. Ook was er reclame voor een fotowedstrijd die zou gaan plaatsvinden...... in 2043! Kan je je alvast voorbereiden. 
Als laatste plek van die dag zijn we naar nog een ander tempelcomplex geweest, waarvan ik de naam niet meer weet omdat onze ontbijt groep in het hostel het altijd the place where they burn the bodies noemde. Want dat is wat ze daar doen, ze cremeren mensen, constant. Vrij creepy om te zien, maar de rest was wel leuk. 

Die avond besloot ik om de volgende dag samen met een ander meisje Chelsey, naar Bagtapur te gaan en dan van daaruit door naar Nagerkot om daar de nacht te blijven en de volgende ochtend de zonsopgang over de himalayas te bekijken. Dus de volgende dag zijn we vertrokken om precies dat te doen. Eerst naar Bagtapur waar verschillende pleinen zijn met tempels, oude gebouwen en oude markten. Ook kon je daar lunchen en alles op een dakterras waarvandaan je de himalayas al kon zien! Na heel Bagtapur te hebben rondegelopen waarbij we drie keer per ongeluk uit het betaalde stuk zijn gelopen, waardoor we elke keer weer ons kaartje moesten zoeken om te laten zien, zijn we naar de bus halte gegaan. Nadat we eindelijk een bus naar Nagerkot hadden gevonden (bussen hier hebben geen bordjes of led verlichting die zegt waar ze heen gaan of uberhaupt een nummer, nee je weet gewoon waar ze heen gaan. Of als je een buitenlander bent zoals wij vraag je gewoon aan iedereen die je ziet welke bus je moet hebben en hoop je dat ze je goed hebben verstaan) dachten we yes we gaan, maar nee. het duurde nog zo'n drie kwartier voordat de bus ging rijden en die drie kwartier zit je dus in een bus met kleine stoelen, weinig beenruimte en veel warmte. Even voor jullie verbeelding ik pas altijd net, in de stoel en met de beenruimte. De bussen in Bangladesh net zo. Maar in de bus wel Meredith ontmoet de enige andere buitenlander in de bus. 

Toen we eindelijk gingen rijden bleek dat de hele weg omhoog de bergen in over zandweggen ging waarbij er regelmatig een andere bus langs moest wat net niet past eigenlijk en er is natuurlijk geen vangrail niks allen een diepe val naar beneden. Great! Maar allemaal goed gegaan en aangekomen in Nagerkot, precies op tijd om de zonsondergang te zien over de himalayas. 
Naar het hotel gegaan wat echt een super leuk en mooi hotel is en onwijs lieve mensen heeft, hotel at the end of the universe. De volgende dag om 5 uur opgestaan om met een auto naar het uitkijkpunt te gaan die om 5:30 zou vertrekken. Sta je daar is de eerste auto vol, moet je wachten op de tweede die er zo aankomt. Niet dus. Auto nummer 2 liet vrij lang op zich wachten omdat bleek de bestuurder 5:30 te vroeg vond. Maar om 6:20 zou de op zijn en het was nog zeker 15 minuten rijden en dus vrij zenuwtrekkend. 

toch op tijd gered en wat een uitzicht. dit is iets wat ik nooit meer ga vergeten en een van de weinige dingen die om 5 uur 's ochtend opstaan waard is. Echt een prachtig gezicht, onwijs gaaf om te doen. 

Later die dag hebben we een  nature walk gedaan in Nagerkot (overigens de eerste keer sinds maanden dat ik frisse lucht heb ingeademd omdat Nagerkot zo hoog in de bergen ligt), maar daarna was het helaas weer tijd om dit mooie plekje te verlaten en terug te gaan naar Thamel. Die avond en de ochtend daarna rondgelopen in Thamel en de laatste sourvenirs gekocht voordat het tijd was om Nepal weer te verlaten en terug te gaan naar Bangladesh.

Nu zijn we alweer bijna een week verder, een normale werkweek hier met weinig erg interessante dingen. Maar morgen is het alweer tijd om te vertrekken voor het volgende tripje!  Eindelijk is het dan echt zover..... ik ga naar de Shundarbans!! donderdag nacht de hele nacht in de bus en daarna drie dagen op een boot door het grootste mangrovewoud ter wereld. Hier kijk ik al maanden naar uit.

Foto's van alle tripjes die ik net genoemd heb zal ik als ik weer op CRP ben uploaden zodat jullie er ook van kunnen genieten en jaloers worden :)

Nu is het tijd om te slapen want met 5 uur tijdsverschil met Nederland is het bij mij nu 12:18 en dus allang slaaptijd. Morgen eerst gewoon nog even werken.

Liefs!